Evrensel’in otuz yaşına eriştiğini duyduğumda aklıma gelen ilk şey, böylesi bir ortamda, bu sürekliliği sağlama ısrar ve inadı oldu. Bu ısrar ve inat, sadece politik baskılara direnmeyi işaret etmiyor, aynı zamanda basılı bir üretim ortamının türlü güçlüklerine karşı omuz omuza olmayı gerektiren bir kararlılık da istiyor. Bunun için güçlü bir arzu lazım. Yaşama arzusu…

Her yıl dönümü bir muhasebe de getirebiliyor beraberinde. Muhasebe yapmaya başlayınca insan kendine dönüyor ister istemez. Ben bu otuz yıllık hikâyenin en yenilerindenim. Henüz bir buçuk yılım bile dolmadı. Bu daha 67. yazım.

Niceliklerle örülü dünyada sayıyoruz böyle. Galiba saymayı da inadın, direncin bir parçası olarak okuyoruz. Oysa niteliği dert edinince, “say(ıla)maz-olmayı” da arzuluyor insan.

Burada kaleme aldığım ilk yazıda, Evrensel’in emek dünyasıyla kesişmelerimden söz etmiştim. Bu mecranın en yenilerden olsam da, yarım asrı geçen ömrümde -yine saydım- Evrensel’e emek veren onca kişiyle kesişmiştim.

-di’li geçmiş zaman kullanmam hatalı olur, zira bu kesişimler halen sürüyor. Söz ettiğim o ilk yazı da sonraki süreç de bana kesişimler üzerinden çok şey öğretti…

Uzun uzun konuşmaya ve yazmaya yönelik........

© Evrensel