Bu çağ cehalet kavramına, bilgisiz, eğitimsizden farklı manalar kazandırdı.

Cehaletin içinde artık insan doğasının en çiğ kötülüğü saklı.

İnsanlığın iyiliğine bir kural var, bir yasa ya da bir etik mesela, bunu öğrenebilir ama öğrenmeyi reddediyor. Sorgulayabilir, soruları reddediyor. Hakikati arama hevesi yok çünkü hakikatin getirdiği yükü sırtlanmak istemiyor. İşine gelmiyor. Zihinsel tembelliğin lüksünü göklere çıkararak bilgisizliğin bayrağını gururla taşıyor. İnanmayı bilmeye, itaati isyana, biatı meraka tercih ediyor.

“Biliyor da ne oluyor?​” diyor bilenin ardından. Merak etmeye, öğrenmeye, bilgi edinmeye dair hazlardan bihaber. Gücü, satın alabilmekten ibaret sanıyor.

Satılmayı da dert etmiyor böylece. Alt tarafı daha güçlüye hakkını teslim ettim diyor geçiyor.

Felsefe can çekişiyor, bilim çaresiz, sosyoloji saç baş yoluyor, psikoloji kimsenin umurunda değil.

Yuvarlanıp gidilmiyor.

Bilgiyi, hakikati, soruları reddedince yalan boşa düşüyor, alıp cebine koyuyor, yakasına takıyor, boynuna doluyor. Ne olacakmış yalansa yalan, o inanıyor ya ona yetiyor. Hak yerine çıkarı koyuyor. Çıkarı varsa orada oluyor, çıkarı varsa her hakka basıp geçiyor. Ve bu yangın her yeri sarıyor.

Dünyaya bir çocuk getirmenin, uykusuz gecelerde büyütmenin, ateşi azıcık yükselse telaştan öleyazmanın, ilk adımında, okumayı söktüğünde yaşanan heyecanın ne olduğunu bilmez gibi çökebiliyor başkasının evladının hayatı üzerine. Başkasının hayatı üzerine........

© Evrensel