Yunan mitolojisinin en çarpıcı figürlerinden biri olan Daphne, güzelliğiyle tanrıların ilgisini çeken bir orman perisidir. Ancak o, aşkı değil, bağımsızlığı seçmiştir. Güneş tanrısı Apollon’un yoğun ilgisinden kaçarken, Tanrı Nehir Peneus’a yalvarır: “Beni kurtar. Ve ne olursa olsun, beni bana bırak.” Bu yakarış üzerine Daphne, defne ağacına dönüşür. Ve Apollon, artık bir ağaç olan Daphne’ye sarılarak onun yapraklarını kutsar: Defne, o günden sonra zaferin değil, aynı zamanda dokunulmazlığın, bağımsızlığın ve özgür duruşun sembolü olur.

Daphne’nin hikâyesi, yüzeyde bir kaçış gibi görünse de aslında özgürlüğü korumak, sınır belirlemek ve benliği muhafaza etmek üzerine derin bir mesaj taşır. Psikoloji literatüründe özgürlük yalnızca fiziki alan değil; karar alma yetkinliği, içsel denetim ve bireysel bütünlük anlamına gelir (Deci & Ryan, 1985). Daphne’nin özgürlük isteği, “yalnız kalmak” ya da “kimseyle bağ kurmamak” anlamında değildir. Tam aksine, kendi hızında, kendi biçiminde, kendi zamanında ilişkilenmek istemektir. Modern birey için bu özgürlük ihtiyacı şuralarda görünür:

· Yoğun duygusal taleplerden bunalmış hissetmek,

· Başkalarının beklentilerine göre yaşamak zorunda kalmak,

· Kendi zamanını, mekânını ve zihinsel alanını savunamamak…

Ve tam da bu noktada Daphne’nin defneye dönüşümü bir metafora dönüşür; kök salmak ve kendini korumak.

Sınır koymak, bireysel gelişim sürecinin en sessiz yetkinliklerinden biridir. Sınır koymak, çoğu zaman yanlış........

© Eurovizyon