19 Mart’taki yargı darbesi bize Türkiye’deki mevcut rejimin salt seçimle değişme ihtimalinin artık neredeyse kalmadığını gösterdi.

Tabii ki bu, iktidar bloğunun toplumun çoğunluğunun desteğini alıyor olmasından kaynaklanmıyor. Güvenilir anketlerin gösterdiği, bu Pazar seçim olsa Cumhur İttifakı’nın da Erdoğan’ın da seçimi kazanma ihtimalinin oldukça düşük olduğu.

Ancak, İmamoğlu’nun tutuklanmasından sonra önümüzde normal bir seçim süreci olacağını varsaymak büyük saflık olur. Seçimde kaybedeceğini anladığı her durumda rejim tekrar bir hukuksuzluğa imza atarak iktidardan gitmeye sonuna kadar direnecektir.

Bununla beraber, rejimin gözünü karartmış ve iktidarını kaybetmemek için her yolu denemeye hazır olması onun iktidardan gitmesinin hiçbir şekilde mümkün olmadığı anlamına gelmiyor. Tarih bize birçok uzun süreli iktidarın hiç beklenmedik anlarda sonlandıklarını gösteriyor.

Bu bağamda, Türkiye’deki mevcut otoriter rejimin önünde de birçok zorluk var.

En başta, öyle veya böyle, Türkiye’de en az 80 yıllık bir seçimli demokrasi kültürü var. İmamoğlu’nun tutuklanması gibi halkın seçme hakkına yapılan her müdahale rejimin toplumsal meşruiyetine darbe vuruyor. Rejim iktidarını koruyabilmek için meşruluk kaybını göze alarak bu tür hamleleri yapmaya elbette ki devam edebilir. Ama bunu gene de elini kolunu sallayarak kolayca yapamaz.

Diğer bir mesele de rejimin ekonomik kaynakları. Erdoğan’ın Türkiye’de inşa etmeye çalıştığı türde otoriter rejimler dünyada zengin petrol ve doğalgaz kaynaklarının olduğu ülkelerde görülüyor. Çünkü bu tür kaynaklar denetimsiz rant alanları yaratarak siyasal ve bürokratik elitin rejime olan desteğini sürdürülebilir kılmada oldukça işlevsel. Ne var ki, Türkiye’nin böyle kaynakları yok. Türkiye doğal kaynağa değil reel endüstri ve hizmet üretimine dayalı bir ekonomiye sahip. Böyle bir ekonomide otoriter rejimi ayakta tutan siyasi ve........

© Elips Haber