Bu da benden Türkçeye bir katkı olsun! Yardımsever gibi, iyiliksever gibi, hayırsever gibi, kitapsever gibi... “İnşaatsever!”

Ben öyleydim çünkü; “inşaatsever” dim. İnşaattan gurur duyardım. Şöyle yüksek bir bina gördüm mü, adeta göğsüm kabarır, bunu bir gelişmişlik ölçüsü olarak nitelendirir ve mutlu olurdum.

Ama bu yıllar yıllar önceydi... Çocukluğumun geçtiği Kayseri’deki evimiz yarı betonarme, yarı taş; aynı avluyu paylaştığımız dayımın evi hatırladığım kadarıyla büyük ölçüde ahşaptı. Evden çıkıp o zaman bana epeyce bir mesafe gibi gelen yolu yürüdüm mü Kayseri Lisesinin bulunduğu yere ulaşırdım. Sanki orada şehir değişirdi, iyi kötü birkaç katlı bina görürdüm. Tabii tüm heybetiyle mezun olduğum Kayseri Lisesi. Özellikle üçüncü sınıfların bulunduğu tarihi bölüm.

Zaman için çok katlı binalar yapılmaya başlandı. Bana çok yüksek gelen ilk bina yine hatırladığım kadarıyla bir oteldi. Çok katlı dedimse, o da herhalde altı ya da yedi katlıydı. O binayı görünce çok mutlu olduğumu hatırlıyorum; Kayseri büyüyor ve gelişiyordu. Böyle hissetmiştim. Çünkü yüksek bina demek, büyüme ve gelişme demekti.

Bu his sanırım on yaşıma kadar böyle sürdü. Sonra sonra anladım ki inşaatla pek bir yere varılması söz konusu değildi.

İnşaat, barınma ve ulaşım sorununu hafifletmek için bir araçtı, o kadar. Gelişmişliği başka türlü ölçmek, başka şeyleri gözetmek gerekiyordu.

Şimdi çevreme bakınca, olan bitene, söylenenlere ve yapılanlara dikkat kesilince benim çocuk yaşta idrak ettiğim gerçeği etkili ve yetkili makamlarda oturanların ve tabii ki geniş bir vatandaş kitlesinin görmediğini ya da görmek istemediğini izliyorum.

Yazık! Hâlâ inşaat yapmakla, büyük büyük binalar dikmekle; örneğin Merkez Bankası’nı İstanbul’a götürmekle ve bir bölgeye “Burası finans merkezi olacak” demekle İstanbul’un finans merkezi olacağını sanılıyor.

Özellikle kaynaklar sınırlıyken, o kaynakları kullanmada........

© Ekonomim