Στο Κάστρο της Σίφνου, την παλιά πρωτεύουσα του νησιού, η κάππαρη ξεχειλίζει από παντού. Από τους ασβεστωμένους αυλόγυρους, τις χαραμάδες που αφήνουν οι πλάκες από μάρμαρο με συμπλήρωμα σχιστόλιθου, το λίγο χώμα που ποτέ δεν περισσεύει στις Κυκλάδες. Τα σπασμένα μάρμαρα, τα «λείψανα» όπως ονομάζονταν οι αρχαιότητες στα πρώτα βήματα της αρχαιολογίας στην Ελλάδα του 19ου αιώνα κοιμούνται στο μικρό μουσείο που ονειρεύεται κι αυτό να μεγαλώσει από το πλήθος των ευρημάτων που καιροφυλακτούν ξεχνώντας την αξία της ομορφιάς του της μικρής. Χωρίς αυτούς τους μάρτυρες που κάποιοι θέλουν να εξαφανίσουν ενώ άλλοι να εγκιβωτίσουν σε ανύπαρκτα στεγανά, τι θα ήταν η σχέση μας με τον εαυτό μας και τους άλλους;

Ηδη τα γεγονότα της τελευταίας........

© EFSYN