«Ελα», μου λέει ο Βαγγέλης στην άλλη άκρη του τηλεφώνου, «τι κάνεις; Πού βρίσκεσαι;». Καλά, καλούτσικα. Κι εσύ; «Ε, εδώ, στον Αγιο Νικόλαο, στην Αχαρνών» μου λέει. Α, κι εγώ σε άγιο είμαι, στον Αγιο Μάρκο της Βενετίας, απαντώ -κι επικρατεί μικρή σιωπή. Τη σπάω. Καλά, και συ σε άγιο κι εγώ σε άγιο, στις πλατείες τους είμαστε και είναι αυτός ένας λόγος να τους αγαπάμε. Συμφωνείς; Ασμένως συμφωνεί ο φίλος Βαγγέλης. Είχα να τον δω από τότε που μεσουρανούσε ο ίδιος με την ένδοξη κομπανία του (Τα παιδιά από την Πάτρα) στη δεκαετία του ’80 και εντεύθεν με τις βαθιές λαϊκές επιτυχίες τους. Παίρνει αμέσως τα πάνω του. «Εσύ είσαι στον βούρκο του τουρισμού κι εγώ στον βούρκο της αποχαύνωσης. Ισορροπούμε λοιπόν και δεν θέλω βεβαίως να........

© EFSYN