Deniz Tarsus, Ben Murtaza adlı öykü kitabında geçmişin içinden seslenir okuruna. Göçmüş insan hikâyeleri anlatır. Daha doğrusu kahramanı Murtaza’ya anlattırır. Murtaza’nın dilinde bir sihir vardır. Anlattığı tuhaf hikâyeleri büyülenmiş gibi dinleriz. Kelimeleri yanlış telaffuz edişini hoş görürüz. Yeter ki Murtaza anlatsın! Bir meddah, bir ozandır sanki. Halbuki Murtaza bir gezgin abdaldır. Yola vermiştir kendini. Yol yürüdüğüdür. Vardığı değil. Varılmayacağını çoktan fark edenlerdendir. İnsanın, insanın kurdu olduğu bir dünyada yol nereye çıkar? Çatallanır bütün yollar. Birbirine dolanır. Murtaza yolunu şaşırmaz. Çatallanan yollara sapmaz. Özünü karartmaz. Ama özünü karartmış insanlar tanır. Bu insanlar kötülüğü libas olarak giyinmiştirler üstlerine. Çıkarıp atamazlar. Atmak istemezler. Çünkü yokluk onlar için büyük bir utançtır. İnsan kötülük yapmaktan utanmaz da çıplak kalmaktan utanır. Bu dünyanın düzeni değişmez. Yoktur değişeceği. Sanki Tanrı insanı lanetlemiştir. İnsan lanetini kendi türü dışındaki canlılara hele de doğaya bulaştırmak için yerküreyi ateşe vermiştir. İşte Murtaza bu ateşin içinden geçer. Bir seyyahtır o. Gittiği hiçbir yere demir atmaz, atamaz. Çünkü insandan da insanın yapıp ettiklerinden de sıdkı sıyrılır. Kalbi dayanamaz kötülüğe. Kötülüğe uğrayanların yanında durur da onlara yardım edemez. Yanar yanar, tekrar düşer yollara.

“İnsan insan hakkında ne biliyor?” Bu soru adeta kitaptaki öykülerin iskeletini oluşturur. Sahi insan hakkında ne biliriz? Kimin kalbini okuyabilmişliğimiz vardır? Hem okuduklarımızın ne kadarı doğrudur? Bir abdal gelip geçer de dünyadan, akla karayı birbirinden ayırır. Murtaza abdalı der ki: “Herkesin bir karanlık yüzü var. Herkes düzenbaz herkes enayi.” Çünkü görmüştür nice insan. Dinlemiştir birçok hikâye. Dostu düşmanı tanımıştır. Bilmiştir düzenbazları. Paraya, güce tapanları. Zayıfı av görenleri. Avının üstüne atlamak için fırsat kollayanları. Tüccarları, politikacıları, dolandırıcıları…........

© Edebiyat Burada