Yumurtadan çıkar ipekbö­ceği… Dallardan birine tır­manır, kendini oraya sabit­ler. Sonra başını sekiz çizer gibi oy­natarak salgıladığı ipekle kozasını örmeye başlar. Dört gün boyunca, yaklaşık 130 bin kez aynı hareketi tekrar eder. Yorulmaz, şikâyet et­mez. Çünkü çaba onun doğasın­da vardır. Kozasını tamamlayınca neredeyse tükenmiştir ama amacı hâlâ vardır. Krizalite geçer, sabre­der. Sonra içten gelen bir kuvvetle kozasını deler. Ve sonunda kelebek olur. Gücünü, o zahmetli süreçten alır. Uçabilmesinin ön koşulu, bu mücadeleyi vermesidir. Uğruna harcanan her emek, dönüşümün vazgeçilmez parçasıdır.

Bir gün, kırda yürüyüş yapan bir adam bir dalda neredeyse açılmak üzere olan bir koza görür. Sabırla bekler. Saatler geçer ama kelebek dışarı çıkamaz. Adam, onun artık yorulduğunu ve yardıma ihtiyacı olduğunu düşünerek kozadaki de­liği büyütür. Kelebek kolayca çıkar ama kanatları buruş buruş, bede­ni zayıftır. Oysa doğası gereği, dar delikten çıkarken göstereceği ça­ba, kanatlarındaki sıvıyı harekete geçirecek ve uçmasını sağlayacak­tı. Yardım, onun uçma ihtimalini elinden alır. İyi niyetle yapılan bu müdahale, kelebeğin hayatta kal­ma becerisini yok etmiştir.

Yönetimde, eğitimde, ebeveyn­likte bu durumun benzerlerini ya­şarız. Kimi zaman karşımızdakinin çözmesi gereken........

© Dünya