Ο αυθεντικός Αλέξης Τσίπρας είναι ο ιστορικός Τσίπρας – που δεν είναι ένας – αλλά… τέσσερις.

Ο Τσίπρας που κέρδισε τις εκλογές του 2015, με μια συγκεκριμένη ρητορική. Αυτός που επιχείρησε να την υλοποιήσει και έφτασε σε αδιέξοδο. Ο Τσίπρας του τρίτου Μνημονίου που υπέγραψε και υλοποίησε.

Τέλος ο σημερινός Τσίπρας, που με το βιβλίο «Ιθάκη» αξιολογεί τους τρεις προηγουμένους, με ετεροχρονισμένα κριτήρια και στις σημερινές συνθήκες. Για να εξυπηρετήσει μέλλουσες σημερινές ανάγκες της πολιτικής καριέρας του.

Το βιβλίο επιστρέφει στο παρελθόν «με όρους εμπειρίας, γνώσης, σχεδίου και απόφασης για το αύριο», έγραψε ο πολύπειρος Θανάσης Καρτερός, δείχνοντας και τον στόχο: «Η «Ιθάκη» δεν είναι το τέλος του ταξιδιού, αλλά η αρχή του…».

Αυτό λέει και ο Ν. Μαραντζίδης. Μπορεί όμως να συμβαίνει και το αντίθετο: Το βιβλίο αντί να θεμελιώνει τον «νέο Τσίπρα», να τον οδηγεί σε αδιέξοδο, προτού υπάρξει.

Με το βιβλίο του ο πρώην Πρωθυπουργός επιχειρεί αναδρομικά και εκ των υστέρων «τομή» στη διαδρομή του. Αλλά κακά τα ψέματα: Δεν είναι ο Λούθηρος που στις 31 Οκτωβρίου του 1517 θυροκόλλησε στον Καθεδρικό Ναό της Βιτεμβέργης τις «95 Θέσεις» για τη μεταρρύθμιση του Καθολικισμού. Οι δικές του ανατροπές είναι μάλλον ΙΧ, επιλεκτικές, αυτό-αναφορικές και έρχονται καθυστερημένα. Αν τις είχε κάνει στην ώρα τους θα ήταν αλλιώς τα πράγματα και για τον ίδιο…

Η γενική εντύπωση είναι ότι, αν και αποκαλύπτει κάποιες άγνωστες – πλην επουσιώδεις πλέον – λεπτομέρειες του παρελθόντος του, δεν αλλάζει τη συλλογική εικόνα για τις περιόδους που παρουσιάζει. Ή όπου την αλλάζει δικαιώνει τους… άλλους!

«Αυτοί κυβερνούσαν; Θεέ μου από τι γλιτώσαμε…» θα μπορούν να λένε πλέον οι επικριτές του, επικαλούμενοι το βιβλίο. Ό,τι εξαιρεί – ή και θυματοποιεί – τον εαυτό του από τις καταστάσεις παρωδίας που περιγράφει, δεν βελτιώνει την εικόνα του. Μάλλον με το «σύνδρομο Σαμψών» συνδυάζεται η «δική του εκδοχή της ιστορίας», παρά με την κολυμβήθρα του Σιλωάμ…

Από τη δική του πολιτική θεώρηση και μετά από αυτοκαταστροφικές παλινωδίες και λάθη στο κομματικό και το κυβερνητικό πεδίο, που μετέτρεψαν τον θρίαμβο του 2015 σε τραγωδία, που συνεχίζεται, το 2023 – η «Ιθάκη» έχει στοιχεία κιβωτού του Νώε, που θα το μεταφέρει στο δικό του Αραράτ. Για να αρχίσει μια νέα πολιτική σταδιοδρομία – με δυο προϋποθέσεις και μια στόχευση.

Οι προϋποθέσεις είναι: Να διορθώσει το παρελθόν του και να αποκηρύξει ό,τι δεν διορθώνεται. Ο στόχος να αναζητήσει όρους για το ριμέικ μιας παλαιότερης εποχής, όταν το δίπολο Ανδρέας Παπανδρέου – Κώστας Μητσοτάκης λειτουργούσε μεταξύ τους συγκρουσιακά και ταυτόχρονα συμπληρωματικά.

Στο «σχέδιο» Τσίπρα, Ανδρέας Παπανδρέου θα είναι ο ίδιος, με αντίπαλο τον υιό Μητσοτάκη. Προκύπτει και από μια ανάρτησή του, κατά την οποία ο Πρωθυπουργός «φοβάται τη συμβολή της «Ιθάκης» για ένα καλύτερο μέλλον, ένα μέλλον εντιμότητας και δικαιοσύνης που δικαιούται η πατρίδα μας». Το βιβλίο από δικαίωμα του πρωταγωνιστή στην αφήγηση της Ιστορίας, μετατρέπεται σε πολιτικό μανιφέστο…

Όταν περάσουν οι πρώτες εντυπώσεις που προκάλεσε το μάρκετινγκ του εκδότη, οι εκτιμήσεις μάλλον θα συγκλίνουν: Εκτός από τις, «ανεκδοτολογικής» υφής, εκμυστηρεύσεις – και τα κομματικά ξεκαθαρίσματα – ο ιστορικός του μέλλοντος δεν θα βρει στο βιβλίο κάτι σημαντικό που δεν ήταν γνωστό ως την έκδοσή του.

Ό,τι εξιστορεί ήταν ήδη........

© Documento