Fırının önünde, taze ekmek kokusunun havaya sindiği o tanıdık, huzur veren atmosferde sıramızı bekliyorduk. Öğle saatleriydi. Herkesin elinde, dumanı tüten ekmeklerle bir an önce eve dönme telaşı… Fırıncı Bekir abi, yılların tecrübesiyle, hem çevik hem güleryüzlü bir şekilde herkese yetişmeye çalışıyordu.

Sıranın ortalarında, on beş yaşlarında, güleç yüzlü, sempatik bir genç duruyordu. Gözleri parlıyordu, yüzünde çocukça bir muziplik. Sıra ona geldiğinde, Bekir abiye doğru eğilerek, biraz şaka, biraz da sitemle şöyle dedi:

“Bekir........

© dibace.net