Bazı hikâyeler vardır; duyanı susturur, anlatanı büyütür. Bugün Helin’in hikâyesini dinledim. Ve uzun zamandır ilk kez bu kadar derin sarsıldım. Henüz on altısındayken, ailesi tarafından kuzeniyle evlendirilen Helin, çocuk yaşta, oyuncaklara doymadan anne olmuştu. Kocası genetik hastalıklarla boğuşuyordu. Ne yazık ki bu hastalık, doğan kızına da geçmişti. Hayat, Helin’in omuzlarına hem anneliği, hem de eş bakımını yığdı. O ise kendi çocukluğunu daha yaşayamadan başkalarının yüküyle büyüdü. Hiç kimse onun yaşını, içindeki çocukluğu, hayallerini sormadı. Dört duvar arasında kaldı. İçindeki sesi susturdu, nefesini tutarak yaşadı.

Yıllar sonra eşi hayata veda etti. Helin, hasta kızıyla baş başa kaldı. Hayat onu ya gömecekti ya da o toprağı yarıp çıkacaktı. O mücadeleyi seçti. Sabırla, azimle, inançla yoğrulmuş yüreğini alıp bir güzellik merkezinde çalışmaya başladı. Göz dolduran performansıyla zamanla kendi işyerini açtı. Hayatın ona bir kez bile gülümsemediği bu düzende, kendi alın teriyle gülümsemeyi öğrendi. Kızını da bir an olsun yanından ayırmadı. Annelik onun ikinci adıydı.

Zamanla hayatına biri daha girdi. İkinci kez evlendi. Daha en başta........

© dibace.net