28 Şubat 1997, Türkiye siyasi tarihinde "postmodern darbe" olarak anılan bir müdahalenin gerçekleştiği tarihtir. Bu süreç, Milli Güvenlik Kurulu (MGK) toplantısında Refah Partisi (RP) liderliğindeki koalisyon hükümetine karşı alınan kararlarla başladı. O dönemde Refah Partisi ve Doğru Yol Partisi'nin (DYP) oluşturduğu Refah-Yol Hükümeti, özellikle laiklik karşıtı olduğu iddiasıyla hedef alındı. Türk Silahlı Kuvvetleri’nin (TSK) öncülüğünde, medya, sivil toplum kuruluşları, yüksek yargı ve bürokrasi gibi çeşitli unsurların desteğiyle, hükümet üzerindeki baskılar artırıldı.

MGK toplantısında alınan kararlar, hükümetin eğitim ve kamusal alanlarda dini sembolleri kullanmasını kısıtlayan düzenlemeler içeriyordu. Bunun sonucunda Refah Partisi’ne yönelik yargı süreci hızlandı ve 1998’de parti kapatıldı. Sürecin en büyük sonuçlarından biri, Necmettin Erbakan'ın başbakanlıktan istifa etmek zorunda kalması oldu. Askeri müdahale fiziki bir darbeye dönüşmese de, siyasi, hukuki ve ekonomik baskılarla bir hükümetin devrilmesi, darbenin "postmodern" olarak adlandırılmasına neden oldu.

Bu sürecin meşruiyet kazanması için medya, akademi, yargı ve iş dünyası seferber edildi. Darbeye giden yolda özellikle şu adımlar atıldı. Ana akım medya, Refah Partisi hükümetini hedef alan yayınlar yaptı. TV programları, gazeteler ve köşe yazıları aracılığıyla "irtica tehdidi" algısı oluşturuldu. Kamuoyunu yönlendirmek amacıyla askerî brifingler düzenlendi. Siyasetçiler, akademisyenler ve yargı mensupları bu brifinglere çağrıldı. Sivil toplum kuruluşları ve sendikalar hükümet karşıtı gösteriler düzenledi. Üniversiteler ve yüksek yargı organları da hükümete karşı cephe aldı. 1997’de iş dünyası ve büyük sermaye grupları, hükümete yönelik güvensizlik açıklamaları yaptı. Bankaların kredileri kesmesi ve sermaye akışının yavaşlaması ekonomik krize zemin hazırladı.

28 Şubat sürecinde uygulanan baskı politikaları, toplumun geniş kesimlerini mağdur etti. En büyük kayıplar şunlardı. 8 yıllık kesintisiz eğitim........

© Denge