Takvim 22.02.2025'i gösteriyordu. Soğuk bir kış günüydü. Samsun merkezde 20 cnm civarında kar vardı. Buzlanma ve don olayı nedeniyle okullar tatil edilmişti. Akşam saat 20.00 sıralarıydı. Çarşıdan eve doğru gidiyordum. Evde ihtiyaç olmasa da ( ne olur olmaz diye) fırından üç ekmek almıştım. Bir taraftan lapa lapa kar yağışı devam ediyordu. Hem yürüyor hem elektrik direklerin lambalarının ışıltılarına takılan kar tanelerini seyrediyordum. Bir mucize olarak yere nasıl indiklerini tefekkür ediyor, kendimce manalar çıkartmaya çalışıyordum. Zira o gün "kar" ile ilgili yazı yazmaya çalışıyordum..Bir tataftan buzlar üzerinde kayıp düşmemek ve ıslanmamak için de yürümeme dikkat ediyordum.

Gerçi bizim çocukluk ve gençliğimiz karlı hayatla geçti. Boyum 1.30 cnm, bir metrelik kalınlığındaki karı yararak okula gittiğimi hatırlarım. Hem de inişli çıkışlı yollarda. Eve yaklaşmak üzereydim. Bir genç yolumu kesti: -Amca! Buralarda fırın nerde var? Ekmek alacaktım da ondan sordum, dedi. O saatte epeyce aşağıda, bulvarda ancak ekmek bulabileceğini söyledim ve kendisine yolu tarif ettim. nBiraz benden uzaklaştı. O esnada konumun başlığı aklıma geldi. -Hey Genç! -Buyur amca! " Sen kaç ekmek alacaktın?" diye sordum. "İki ekmek" deyince; "gel bu kar ve kışta yorulma, ben sana vereyim" dedim. Memnuniyetle yukarıya döndü ve ekmekleri o gence verdim. Para vermemesi noktasında çok ısrar etmeme rağmen, ısrarında o galip çıkınca iki ekmekten "elli lira" almak zorunda kaldım. Almasaydım belki de kavga çıkacaktı. Hava!!! Paranın üstünü de almayı kabul etmedi. Enteresan değil mi? Mahalleye yeni taşınmışlar, aslen Trabzon/ Ofluymuş. Allah Teâlâ selâmet versin.

Bizim görgü kurallarımız ve geleneğimizde çalışmak vardır, başkasının sırtından geçinmek yoktur. Kazandığımız paranın bir kısmını tasarruf ederiz, biriktitiriz. Gelecekte lâzım olur diye........

© Denge