Studentski Vidovdanski protest nije ličio ni na jedan njihov dosadašnji skup. Na ovom skupu prvi put su se jasno odredili prema spoljnoj politici Srbije, odnosu prema Kosovu, kao i pitanju srpskog naroda u državama Zapadnog Balkana.

Tokom sedmomesečnih protesta studenti su uglavnom izbegavali da se politički i ideološki svarstavaju, a jedini fokus bio im je borba protiv korupcije i insistiranje na radu instutucija i odgovornosti za nemar.

Insistirali su na državnoj zastavi i državnoj himni, ali i jedinstvu, ali nisu spominjali, ni prošlost, ni Rusiju, ni Evropsku uniju. Spočitavano im je da izbegavaju da se odrede prema važnim pitanjima, Srebrenici, Republici Srpskoj i Kosovu.

A onda je došao Vidovdan, verski praznik koji u kolektivnom pamćenju nosi i značenja povezana sa državotvornošću, slobodom i nacionalnim identitetom.

I upravo ta povezanost sa identitetskim temama otvorila je prostor i za desničarske narative na samom skupu i kao da smo se vratili u 1989. godinu, na Gazimestan.

Nejasno je po kom kriterijumu su studenti, izuzimajući rektora Vladana Đokića, birali govornike i teme. Tek u podužim govorima provejavalo je da Vidovdan „nije samo običan datum u godini, ili broj u kalendaru, već simbol našeg duhovnog i kulturnog identiteta”.

© Danas