Büyük işlere imza attığı düşünülen, etkileyici kariyer ya da saygınlık hikâyelerine ulaşan insanların genelde diline pelesenk ettiği bir cümle vardır: “Tüm bu başarılarımı ülkeme borçluyum.” Kimi bunu içtenlikle söyler, kimi de bir alışkanlık olarak ifade eder. Gelecekte bu sözü ne kadar duyabileceğimiz içinden geçtiğimiz mücadeleye bağlı. Çünkü yaşamının her alanı ve her dakikası otoriter bir rejim tarafından kuşatılmış olan bugünün gençleri, bu sözü ileride telaffuz edebileceğinden oldukça şüpheli. Rejimin karar vericileri, ülke adına borçlanacak bir şeyler vermeyi bırakın her gün geleceklerinden çalmaya devam ediyor. Artık kaybedecek bir şeyi olmayan gençler ise bir adım öne çıkarak alacaklı olduklarının peşine düşüyor.

19 Mart 2025, kurumsal ve toplumsal muhalefetin adını koyduğu şekliyle Türkiye demokrasisine yapılmış bir “darbe” olarak tarihe geçti. Bu darbeye karşı umudu örgütleyen ise kendi inisiyatifleriyle gençler oldu. İstanbul Üniversitesi’ndeki polis barikatının yıkılmasından boykot fikrinin yaşama geçirilmesine, Saraçhane’deki direnişin büyümesinden sosyal medya kampanyalarına kadar tüm yurttaşlara ön ayak oldular ve olmaya da devam ediyorlar.

Politik alandan çıkarılarak dershanelere dönüştürülmek istenen........

© Cumhuriyet