Bugün Türkiye’de “TÜİK Çocuk İşçiliği Raporu”nda 5–17 yaş arası en az 869 bin çocuk çalışıyor. Resmi kayıtlara girmeyenlerle birlikte bu sayının 2 milyonu bulduğu tahmin ediliyor. Son on yılda 800’den fazla çocuk işçi, iş cinayetlerinde yaşamını yitirdi. Bu tablo, yalnızca ekonominin iflası değil, Cumhuriyete karşı saldırıların da bir sonucudur.

Çocuk işçiliği, alım gücünün azalmasıyla birlikte derinleşen ve aynı zamanda süreklileşen ekonomik krizin bir sonucudur. 2018 yılından bu yana süreklilik kazanan ekonomik krizin halkın büyük kısmında yarattığı yoksullaşmayla ebeveynlerin bir ailenin temel gereksinimlerin karşılanması artık olanaklı değil. Mutlak yoksulluk, çocuk işçiliğinin artışını anlatan en önemli gerçeği oluşturuyor. Türkiye’de yüz binlerce çocuk hâlâ tarlada, atölyede, inşaatta çalışıyor. Cumhuriyetin umut dolu ilk kuşaklarından bugünün yorgun çocuk işçilerine uzanan hikâye aslında neoliberal ekonominin Türkiye’yi getirdiği uzun soluklu bir sürecin sonucudur.

24 yıllık AKP iktidarının bu süreçteki sorumluluğu tartışılamazken bu sürecin benzeri ekonomik modellerle ya da yalnızca sosyal politikalarla yoksulluğu sonlandırmak ve çocuk işçiliğini bitirmek olanaklı değildir.

Bir zamanlar çocuk, yoksulluğun içinde bile umutla anılırdı.........

© Cumhuriyet