Sizi şanınıza yakışır bir cenaze ile uğurladık sanırım.

Her cenaze gideni tanımlar. Bir cenaze için “güzel” sıfatı kullanılabilir mi, bilmiyorum ama sizinki gördüğüm en güzel cenazelerden biriydi.

Teşvikiye Camisi’nin avlusu çepeçevre çiçek ve bağış çelenkleriyle donanmıştı.

Avluda sizin ruhunuzun bir araya getirdiği, yolları birbiriyle çok yerde kesişmiş son derecede türdeş ve anlamlı bir kalabalık vardı.

Kendi adıma meslek yaşamımın geçmişini sanki orada bir arada buldum: Cumhuriyet, Sabah, Milliyet dönemlerimde her kimle çalıştıysam, hemen neredeyse eksiksiz oradaydı. Yalnız bir “son görev”le değil, herkes size olan bağlılık duygusuyla oraya gelmişti.

“Aman dışarı çıkmayın” uyarılarının yapıldığı, mevsimin rekor sıcaklarından birinde, Teşvikiye’nin avlusu dar gelmiş, kalabalıklar caddeye taşmıştı.

Yokluğu ile dikkat çeken tek isim Kılıçdaroğlu oldu.

İkiz kardeşi Adil Kılıçdaroğlu’nu yitirdiği için elinde olmayan nedenlerle gelemediğini öğrendik. Ama ister istemez aynı camide bir yıl önce yaşadığımız, nutamadığım görüntüler gözümün önüne geldi.

68 yıllık hayat arkadaşınız Aysel Öymen’i gene buradan uğurlarken çiçeği burnunda genel başkan Özgür Özel ve İmamoğlu olabildiğince iddiasız bir şekilde içeri girmiş, sonra arkadan koruma orduları ile kalabalığı yaran eski genel aşkan Kılıçdaroğlu disiplinle baş sağlığı kuyruğunda bekleşen biz fanileri adeta ezerek geçmişti.

Bu kez mazlum nedenlerle Özel yalnızdı. Ama etrafında geçen yıl olmayan muazzam bir kameraman bulutu vardı.

Cenaze dönüşü, arkada kalan anılarınızdan kopamadım…

Demokrasi Tramvayı kitabım için unutamadığım hoş........

© Cumhuriyet