Seçimle gelmiş olan iktidarlar da, bütün iktidarlar gibi, seçimle de olsa gitmek istemezler. Başarısızlıklarında, seçmen desteğini yitirdiklerinde, ancak mecbur olurlarsa, yasal zamanından önce erken seçim yaparlar.

Türkiye’nin siyasal tarihinde bu genel kurala aykırı olarak davranan tek örnek Bülent Ecevit’tir:

İki kez, hukuken veya siyaseten iktidardan ayrılması zorunlu olmadığı halde hükümeti bırakıp gitmiş ve ikisinin sonu da felaketle bitmiştir!

Birincisinde, Erbakan ile kurduğu ortak hükümeti, Erbakan ile anlaşamadığı için, Kıbrıs Harekâtı’ndan sonra 1974’te bırakıp gitmişti.

Bozulan hükümet yerine Sadi Irmak Başbakanlığında geçici bir hükümet oluşturulmuştu.

Bu hükümet güven oyu alamayınca uzun pazarlıklarla, Demirel, Türkeş, Erbakan ve Turhan Feyzioğlu arasında 1975’te Birinci Milliyetçi Cephe Hükümeti kurulmuştur.

Birinci Milliyetçi Cephe Hükümeti, Türkiye’yi bugünlere taşıyan “Karşı Devrimci Yapı”nın temellerini atmıştır!

İkincisinde, Adalet Partisi’nden CHP’ye geçen 10 milletvekili ile kurduğu hükümeti, ara seçimde beş sandalyeyi birden kaybetmesi üzerine bırakmıştır.

Bunun üzerine Demirel’in Başbakanlığında “Kerhen Milliyetçi Cephe” hükümeti denen azınlık iktidarı........

© Cumhuriyet