Oya’nın o kendine özgü güzelim kahkahası çınlıyor kulaklarımda... Sıklıkla aklım Oya’ya kayar ve onun sıcaklığını, direncini düşünürüm. Dünyasına çarpan olumsuzlukları nasıl ötelediğini, insanı adeta eğiten olumlu duruşunu düşünürüm. İnceliğini, yardım sever yapısını düşünürüm. Ne denli bilgili, kültürlü bir insan olduğunu ve de öğrenme ve öğretme tutkusunu düşünürüm. Boğaziçi Üniversitesi’ndeki öğrencileri tarafından da mükemmel bir hoca olarak nasıl kucaklandığını, anıldığını düşünürüm. Üniversitede yaşanan son olaylarda gençlerle birlikte nasıl direndiğini, duruşundan hiç ama hiç ödün vermediğini düşünürüm. Ve de Shakespeare aşkını düşünürüm. Yıllarını sarmalayan Shakespeare aşkını...

Elimde İzzeddin Çalışlar’ın 2017 yılında yazdığı Oya Başak: Kahkahanın Derinliği adlı kitap. Bir kez daha dolaşıyorum sayfalar arasında. Keyifle anlatıyor Oya, “Genç Oyuncular” günlerini... Yıl 1957 ve “Üniversitelerarası Gençlik Festivalleri” günlerinden anılar... Amerika’ya uzanan yüksek öğrenim yılları... Dönüş ve de Boğaziçi Üniversitesi’ndeki parlak hocalık........

© Cumhuriyet