Kaydır. Kaydır. Kaydır. Bir süredir uygulamada insanları o kadar çok kaydırıyordum ki neredeyse hiç düşünmüyordum. Arkadaşlık uygulamaları parmaklarımı, beynimi ve akşamlarımı ele geçirmişti. Grup yemeklerindeyken masanın altında ya da televizyon izlerken reklam aralarında hiç düşünmeden ve bakmadan, uygulamada insanları sola kaydırıyordum. Günün sonunda yeni eşleşmelerimi adanmış bir şekilde kontrol ediyordum. Kendime hep şöyle derdim: “Bu, modern flört. Bu bir iş. Devam etmek zorundayım. Bu, benim mutlu sonumun anahtarı.”

Aylarca, bu benim normalimdi. Ancak şaşırtıcı olmayan bir şekilde, aradığım o ömür boyu sürecek romantizm asla gerçekleşmedi. Bir pazar gecesi daha kanepemde oturmuş, gücüm tükenene kadar uygulamadaki insanları kaydırmaya hazırlanırken, artık canıma tak ettiğine karar verdim. Ekranım beğeniler veya mesajlarla dolup taşsa bile, flört uygulaması kültürüne yaptığım gezintiler nadiren yüz yüze buluşmalarla sonuçlanıyordu. Uygulamadaki insanlara vereceğim tek bir yanıt için saatlerimi harcıyordum - komik, havalı ve büyüleyici olmalıydım ama çok fazla şey ele vermemeliydim. Sırf bir ekranın arkasına hapsolmuş uzaktaki bir yabancıyı etkilemek için neden bu kadar çaresizdim? Tüm bu monoton kaydırmaları ne için yapıyordum? Bu alışkanlığı bırakıp neden flört uygulaması kültürünün bu denli içine çekildiğimi anlamlandırmam gerektiğine karar verdim.

Düşündükçe, uygulamada çoğu zaman can sıkıntısından kaydırma yaptığımı fark ettim. Gün içinde sorumluluklarımın olmadığı birkaç anın tadını çıkarmak için parmaklarımı oynatmak yerine telefonuma uzanıyordum. Bir yığın beğeni arasında gezinmenin verdiği anlık heyecan başka hiçbir şeye benzemiyordu. Dopamin patlamasına ve arzulanma hissine bağımlıydım.

Her yeni eşleşmede diyordum ki “Bu kişi benden hoşlanıyor. Bu bizim geleceğimizin başlangıcı olabilir”. Sonra zihnim icat yolculuğuna başlardı,........

© Bianet