Mektup, sanallaşmanın gündedüne (nostaljiye) çevirdiği türlerden biri. Artık hayatında hiç mektup yazmamış kuşaklar var. Biz ara nesil için ise, elektronik mektuplarda o lezzetleri bulamadığımızı itiraf etmek durumundayız. Birkaç yüzyıl sonra, şimdi mağara duvarlarına nasıl bakıyorsak, mektuplara da böyle bakacağımızı öngörmek mümkün. Fakat mektuplar, edebiyat tarihimizde dönemi anlamak için okunmaya devam edecek.

Kaynak Yayınları, 17 Kasım 2021 günü “Attilâ İlhan / Kardeşime Mektuplar”ı okuruna sundu. Benim de uzunca kitaplığımda kaldıktan sonra, nihayet okuyabildim. 10 Ekim, büyük şairin aramızdan ayrılışının yıldönümü. Bu sebeple, kitabı yeniden hatırlatmak istedim.

Kitap, ünlü şairin kardeşi Cengiz İlhan’a İstanbul ve Paris’ten gönderdiği mektuplardan oluşuyor. İşin ilginç yanı şu, bu mektuplar bir kitap hurdacısının deposundaki yığınların arasında bulunmuş.

Kitapta hem mektupların dökümü hem de görselleri yer alıyor. Yayınevi, bazı isimleri özgün mektuplarda silikleştirmiş. “Yayıncılık ilkelerimiz, özel yaşam mahremiyetine saygımız ve İlhan ailesinin hassasiyetini paylaşmamızın gereği, mektuplarda adı verilen üç şahsiyetin isimlerinin yalnızca ilk harfini kullandığımızı belirtelim.” diyorlar. Bu da yayıncılığımız için örnek bir tavır.

Attilâ İlhan’ın şiirlerinde karşımıza çıkan sisli, karamsar, boğuk, baskıcı havası ve kendinden kaçma eylemi mektuplara da yansıyor. Kardeşine, “Ben, şahsen 21.ci asrın inkârıyım, ve bu sebepten beş para etmem.” diyen İlhan, hayatının zannettiğinden çok daha karışık olduğunu belirterek kendine kaptan sıfatını kazandıran dünyayı keşfe çıkışının sebeplerini aktarır: “İklimler ve limanlar boyunca bir rota. Eğer, ben bir küfürsem, yalnız bir şehrin veya bir ülkenin suratına değil, bütün arz ve tul dairelerinin suratına savrulmalıyım.”

İlhan kardeşine arzusunun insanı keşfetmek olduğunu da yazar: “Bütün cereyanların, kavgaların........

© Aydınlık