Öcalan’ın PKK’yı feshetme çağrısını duyunca, hafızamız bizi tam tamına 46 sene öncesinin 30 Nisan’ına götürdü, elimizde olmadan. Sene 1979 idi. Taptaze bir lise müzik öğretmeniydik. Daha yeni mezun olmuş, çekilen kurada Mardin’in Nusaybin Lisesine atanmıştık. O senelerin terör dolu günlerinde, bir miktar çekinmiştik ama, yine de “Vatanın her yeri kutsaldır” diyerek Mardin’e gelmiş ve sabah çayımızı, otobüs terminalinde içmekteydik. Beden eğitimi öğretmeni olan rahmetli Zafer Yalçın ile, sabah mahmurluğu içinde çayımızı yudumlarken yaklaşık altı kişilik bir genç grubu peydâ olmuştu. İçlerinden en yapılısı, “Siz öğretmenlersiniz galiba da hangi okuldan mezun oldunuz?” diye sormuştu.

Biz de Gazi Eğitim Enstitüsü filan diyecek olduk. Onlar kendi aralarında tartışıp, “O okuldan solcu mezun olamaz, siz de faşist olmalısınız” diye bizleri mahkûm etmek istemişti. Ama, fazla da ikna olamadığı için, bizi bırakıp terminale yeni gelen başka bir otobüsteki, bıyıkları aşağı sarkmış ve o günlerin modasıyla Türkeşçi olduğu açık olan iki öğretmeni sorguya almışlar ve bir güzel dövüp, ilk otobüsle geldikleri yere geri göndermişlerdi. Biz de bu ilk sorgudan yırtmış olacaktık böylece.

Tam iki gün sonra, Nusaybin Lisesinde, hayatımızın ilk lise dersini verip, öğretmenler odasına giderken, az önce terk ettiğimiz sınıftan silah sesleri gelmeye başlamıştı. Ders sırasında, Gazi Eğitim’den mezun olduğumuzu ifade edince, sınıfın bir yarısı bizim “faşist” olduğumuza karar vermiş ve diğer yarısı da Gazi’nin öğrenci derneği Dev-Yol’cu olduğu için, bizi savunmuşlardı. Bu ikilikte, Kürt öğrenciler bizi faşistlikle suçlarken, Arap asıllı öğrenciler ise sahip çıkarak, bizi savunmuşlardı. Ve iki grup arasındaki silahlı çatışma, okulun 3 gün tatil olmasına yol açmıştı. Bu süre zarfında da iki tarafın aşiret reisleri toplantı yapıp, el konulan silahları geri verdirmiş ve geçici de olsa, bir barış sağlanmıştı okulda.

Bu şartlar altında,........

© Aydınlık