Anneler Günü’ydü.

üç gün öncesi.

Birileri belirlemiş,

her yıl Mayıs ayının ikinci pazarı diye.

Beni tanıyanlar bilir

böylesi sembolik,

tüketimi artıran günleri pek de abartmam.

Annesini kaybetmiş olanı var.

Evladı olmayanı.

Nereye saklanacağını bilemez hiçbirisi.

Bazılarına da bir fırsattır

görevini yapmış olma duygusu ile,

adeta vicdanını temizlediği.

Hoş, vicdan

sahiden temizlenir mi bilinmez

ama öyle sanmak ister

ruhlarını kaybetmiş olanlar.

Bazen de kadının şımarıklığı olur eşine.

Ne yapsa beğenmediği adamın

acemi telaşlarını görmezden gelerek.

Görmemişlik ile şükürsüzlük arasında

iyice şımarmış anneler de vardır.

Yüreği ile değil de

aklıyla bir ünvan almış gibi olan.

Ama bir de

bazı analar vardır ki

işte esas onlardır

elleri öpülesi analar.

Evladı ona hiç gelemeyecek olan.

O gitse evladına,

buz gibi mermerlerde

sesini artık hiç duyamadığı.

Şehit anaları deniyor onlara.

Vakur dururlar,

yüreklerini dağlayan kor acıya rağmen.

Bir Allahları vardır........

© Aydınlık