“Meyve bile dalına güvenir / Meyve kadar hükmüm yoğimiş.” der bir türkü.
“Öyle yorgun düşmüşüm ki / Acının mavzerini taşımaktan / Bulanık sular basıyor birden / Bütün mevzilerimi / Sonra çöle kesiyor içim.” A. Telli
“Urfa’da beş yaşında bir kız çocuğuna tecavüz edilip boğularak öldürülmüş.” Bu haberi okuyunca, içimde önce yangın çıkıyor, sonra küle dönüyorum. Öfkemi anlatacak sözcük bulamıyorum, kıvranıyorum, üşüyorum, donuyorum. İnsan olabilen herkes aynı durumdadır. İki ay kadar önce de günde ortalama 32 kız çocuğunun kaybolduğunu, çoğunun hiç bulunamadığını okumuştum. Sonra çocuk ve kadın katillerinin kısa zamanda topluma karıştığını okuyoruz. Hal böyle olunca katil üretmek kolaylaşıyor. Duyuyor musunuz?
İnsana dair özlü sözler art arda zihnimde sıralanıyor. “İnsan, en vahşi hayvandır vb…” Şart mıdır? diye haykırıyorum. En değerli varlık çocuklar değil midir? Nasıl kıyılır........

© Antalya Körfez