Günümüzde sosyal medya ve haber sitelerinde her saniye binlerce yeni fotoğraf akışı oluşuyor. Bu “görüntü seli” içindeki haber kareleri, kullanıcı dikkat havuzunda boğuluyor. Öyle ki insanlar görsel tüketim alışkanlıkları doğrultusunda, fotoğrafın kendisinden çok bir etkileşimin (tık, beğeni, paylaşım) potansiyeline odaklanır hale geliyor.

Hiçbir kare iz bırakacak kadar uzun süre incelenmiyor, haber fotoğrafı da dahil. Fotoğraf ne anlatmıştan çok, paylaşılabilirliği, etkileşim potansiyeli üzerinden değerlendiriliyor.

Haber platformları ve sosyal medya algoritmaları, kullanıcıya daha çok gösterilen içeriklere odaklanır. Ancak bu içerikler genellikle hızlı tüketilmeye elverişli, estetik olarak dikkat çekici ya da viral eğilimli görseller oluyor. Oysa ciddi bir kare savaş fotoğrafı, kriz görüntüsü, yaşamsal bir sahne algoritmalar tarafından “daha az tıklanan” içerikler olarak görünmezlik çukuruna düşebiliyor.

Dijital hafıza siyah-beyaz değil; hangi görseller daha çok etkileşim alırsa onlar öne çıkıyor, diğerleri yok oluyor. Bu algoritmalar hem filtreliyor hem de görünürlüğün hiyerarşisini belirliyor.

İnsan zihni tekrara karşı duyarsızlaşır. Aynı sahneleri defalarca görmek, duygu yoğunluğunu ve olaya dair derin kavrayışı azaltır. Haber fotoğrafları acı, yıkım, göç gibi içerikleriyle bu etkiyi pekiştirir. Artık izleyen kişi “bir........

© Anayurt