3 Haziran 1963 sabahı, Moskova’da bir çınar devrildi. Nazım Hikmet, sürgün yatağında öldü. Memleketinden uzakta, hasretin bile yorulduğu bir yalnızlıkta. Şiiriyle yeryüzünü sarsmış, her satırına devrim, sevda ve direniş yüklemişti. Nazım, sadece bir şair değildi; o, bir halkın yürüyüş biçimiydi. Onun “yaşamak bir ağaç gibi tek ve hür / ve bir orman gibi kardeşçesine” dizeleri hala meydanlarda, duvarlarda, dillerde. Ama o sabah, kalbi durdu ve aramızdan ayrıldı Nazım Hikmet.

Aynı gün, aynı yıl… Türkiye’de bir başka ses de sustu: Orhan Kemal. Kalemini çarkların, işçilerin, yoksulların arasına sokmuş bir yazardı o. Onun satırlarında tütün saran kadınlar, ranzada düş kuran çocuklar, gölgede terleyen adamlar vardı. Hayat vardı. Mütevazı bir ölümdü belki onunkisi, ama etkisi büyüktü. Çünkü Orhan........

© Amed Times