Yazım dünyasının "Gökkuşağı" gibiydi. Işığın ve aydınlanmanın harmonik gibi; umudu, şansı, neşeyi ve mutluluğu çevresine dağıtmaya uğraşır, başarılı olunca da çocuklar gibi sevinirdi.

Çünkü ruhunda bitmeyen çocukluk ve çocukların duyduğu özlemler vardı. Bu duygularını ne kadar çok yaygınlaştırırsa, o kadar artardı. Bu duygularını ne kadar çok yaygınlaştırırsa, sevinci, kıvancı o kadar artardı.

Çocukları çok sevmesi, onları yarının umudu olarak görmesi ve eserlerini hep onlar üzerine kurması bu nedenleydi.

Çocuklara bilginin "özünü” aşılamaya çalışır, yazmanın, üretmenin, sevmenin, mücadelenin yaşamın gerçek unsurları olduğunu anlatırdı.

"Karınca dostlar, Yürekli kaplumbağa, kavanozda........

© 9 Eylül Gazetesi