Yaşlı bir köylü idi.

Atölyeye de benzemez, evinde şeker pancarından şıra üretiyordu. Atatürk’le görüşmek ve kurmayı düşündüğü şeker fabrikası için sermaye isteyecekti.

Özel kalem müdürü Hayati Bey salondaki bekleyenleri atlattı, ve yaşlı köylüyü Atatürk’ün huzuruna çıkarttı. Atatürk onu görünce ayağa kalktı ve ona doğru yaklaştı. Bu, Atatürk’ün köylüye gösterdiği saygının ifadesiydi. Atatürk, köylüyü karşında oturması için buyur etti.

Köylünün adı; Molla Nuri Ömeroğlu idi.

Hayati Bey heyecandan kendisini “Nuri Şeker” olarak takdim etti.

Nuri Efendi idi. Nuri efendi kendisini ziyaretin amacını açıkladı;

-“Ben Uşak’ın Kalfa köyündenim. Babamdan helva ile haşhaş yağı imalathanesi kaldı. Askerliğimi İstanbul’da yaptım. Gözümü, kulağımı açtım, İstanbul’da çok şey öğrendim. Avrupa’dan mektup zarfı içinde pancar tohumu getirttim. Bu tohumları köyümdeki toprağıma ektim. Pancarları rendeleyip kaynattım. Pekmez yaptım. Şeker elde ettim. Onunla köpük helvası imal ettim. Pancardan şeker yapabileceğimize inandım.

Mehmet Hacim Bey’in önderliğinde........

© 12punto