Günümüzün hızlı, karmaşık ve duygusal açıdan yoğun yaşamında insanlar, ilişkilerinde, iş hayatlarında, dostluklarında ve aile içinde çoğu zaman kendilerinden fazlasını vermeye yatkındır.

Daha fazla anlayış göstermek, daha çok çaba sarf etmek, daha fazla sevmek, daha hızlı affetmek, karşılık beklemeden fedakârlık yapmak…

Tüm bunlar iyi niyetle yapılan davranışlardır; ancak zamanla kişinin kendini tükettiği, kıymetinin bilinmediği, hatta suistimal edildiği bir döngüye dönüşebilir.

Ne yazık ki, çoğu zaman fazlasını vermek sizi değerli yapmaz — görünmez kılar.

İnsanoğlu alışkanlıkla yaşar.

Sürekli verilen bir şey, bir süre sonra “hak” gibi algılanır.

Karşınızdaki, verdiğiniz emeği bir ayrıcalık değil, bir zorunluluk gibi görmeye başlar.

İyilik, karşılık beklenmeden yapılır evet — ama kıymeti ancak fark edildiğinde var olur.

Sürekli veren siz olduğunuzda, bir noktadan sonra verdiğiniz şey “değerli” olmaktan çıkar, “normal”leşir.

Bu durum, özellikle çocuk yetiştirirken çok daha belirgin hale gelir.

Çocuklarımıza, eksik kalmasınlar diye her şeyi vermek istiyoruz.

Bizim yaşamadıklarımızı yaşasınlar, sıkıntı çekmesinler, istediklerine hemen ulaşsınlar istiyoruz.

Ama bazen “fazla vermek”, onların öğrenme, gelişme ve minnet duyma duygularını köreltir.

Çocuk, bir........

© 10 Haber