93. yaşında annem Özcan Turunçoğlu’na sevgi ile…

1930 sonrası doğan büyüklerimiz…
İyi ki hayattalar, iyi ki bizimleler. Onlar, dünyanın en köklü değişimlerine tanıklık ettiler. Savaşlar gördüler, yıkımlar yaşadılar; ama aynı zamanda yeniden kurulan umutlu bir dünyanın çocukları oldular. Onlar yakın tarihimizin en önemli tanıkları…

Küçük yaşta tanıştılar yoklukla, kıtlıkla. Ekmeği karneyle aldılar, yağ kuyruklarında saatlerce beklediler. Mutfakta tel dolap vardı; sütçü her mahallede ayrıydı. Ulaşımın adı çift koşumlu faytondu. Türk, Ermeni, Rum, Yahudi bir arada güler, aynı sofrada dertleşirdi.

En büyük haber kaynağı radyoydu; onun başında umutla beklenirdi her kelime. Radyo tiyatrosu, hayal gücünü kanatlandıran en güzel eğlenceydi. Okumak; büyük adam olmak içindi. Ama her şehirde okul yoktu. Okul ve öğretmen kıymetliydi… Annem, öğretmen bir anne – babanın tek kızı olarak o dönemde üniversiteye giden şanslı genç kadınlardan. O kuşağın okumuş, çalışkan ve meslek sahibi bir cumhuriyet kadını olması benim hep gurur kaynağım oldu.

Hiçbir şeye kolay sahip olunmadığı için, hiçbir şey kolayca atılmazdı. Oyuncak azdı ama hayal çoktu. Sokaklar çocuklarındı.........

© 10 Haber