Adalet bir zamanlar ağır yürürdü.

Sükunet isterdi, soruşturma isterdi, delil isterdi, zaman isterdi.

Bugün adalet hızın bir yan ürünü.

Gürültünün bir gösterisi, öfkenin bir eğlencesi haline geldi.

Artık bir olay yaşandığında mahkeme salonları değil, sosyal medya yorumları doluyor.

Hakimlerin değil, klavye mangalarının sesi çıkıyor.

Vicdan değil algoritma karar veriyor.

Doğru değil gürültü kabul görüyor.

Bir görüntü düşüyor, bir cümle bağlamından kopuyor.

Bir hesap bir şey yazıyor ve saniyeler içinde insanlar rollerini kapıyor.

Kimisi savcı, kimisi hakim, kimisi infaz memuru, kimisi seyirci…

Hepsi aynı anda, hepsi aynı iştahla.

Bu çağda adalet dağıtılmıyor duygu boşaltılıyor.

Linç artık bir refleks, öfke artık bir alışkanlık, yargılamak ise toplu bir eğlence.

Ve bu saldırı hali sadece belli konulara değil.

Her şeye yöneliyor, her şeye.

Kimse güvende değil.

Açık giyinen bir kız fotoğraf paylaşıyor.

Binlerce yorum…

Ahlak bekçileri sıraya girmiş.

Kimisi edep diyor, kimisi terbiye…

Kimisi çirkinleşiyor, kimisi tehdit ediyor, kimisi hakaret ediyor.

Kız sadece nefes almak için bir kare paylaşmış, o kare bir anda toplu taşlama törenine dönüşüyor.

Sonra aynı kalabalık bu kez kapalı giyinen bir kadının peşine düşüyor.

Fark etmiyor, kıyafetin açıklığı linç sebebi, kıyafetin kapalılığı da linç sebebi…

Çünkü mesele kıyafet değil mesele bir boşluğu doldurmak.

Mesele bir yerlere öfke yöneltmek.

Mesele birilerini cezalandırarak kendini güçlü hissetmek.

Dini inancı olan linç ediliyor, dini inancı olmayan........

© 10 Haber