Dükkan ve işyeri isimlerinde Türkçe yerine, çoğu Batı dillerine özenerek uydurma sözcüklerin kullanılması hangi ruh durumunun ya da toplumsal olgunun göstergesi? (Şekil: haberler.com)

Ege’nin, artık orta boylu bir kent olmuş, ama geçmişin sevimli bir kasabasında yaptığım kısa bir tatil, üzerinde uzunca süredir düşündüğüm bir konuyu bu yazının gündemine almama yol açtı. Tatil yaptığım yer, neredeyse hiç veya çok az yabancı müşterisi olan bir mağazada oğlan ve kız çocuğu giysilerinin Türkçe yerine, İngilizce “boys” ve “girls” diye sınıflandırıldığı; yabancı turistlerin hemen hemen hiç uğramadığı, ara sokaktaki dükkânların bile kapısında, çok da eski olmayan kuruluş tarihlerinin “Since 19XX” diye yazdığı; şaka gibi, ama ”XYZ Kozmetik” gibi Türko-İngilizce yeni sözcüklerin doğduğu; sahiplerinin neredeyse tümünün o kasabadan, İstanbul’dan veya ülkemizin çeşitli yörelerinden gelmiş olduğu, en itibarlı caddesi üzerindeki lokanta adlarının hemen hemen tümünün “İtalyan”, “Fransız” ve yavaş yavaş da “İspanyol” ya da “Japon” adı taşıdığı bir tatil “kasabasıydı”. Ege’nin, Akdeniz’in pek çok tatil yöresinde, hele İstanbul’da benzerlerine çok rastladığımız, alıştığımız ve artık iyice kanıksadığımız bir manzaraydı kısa tatil süresince içinde yaşadığım.

Önce bütün bu yörelerimizdeki yerli veya öbür yörelerden veya İstanbullu esnafımıza ya da “iş insanı” veya yatırımcılarımıza nâçizane bir önerim var: Portekizce, Hindustani, Vietnamca, Bahasa Indonesia da diyebileceğimiz Endonezyaca veya Güney Çin dilinde dükkân ve “aşçı dükkânı” adlarını şimdiden düşünüp kayıt altına aldırmalarında büyük yarar var.
Çünkü Portekizce konuşan Brezilya her an bir bölgesel bir süper güce dönüşebilir. Hindistan ekonomisi ve teknolojik atılımlarıyla Çin’in önemli bir rakibi durumuna geldi. Singapur ve Güney Çin zengin bir nüfusa sahip oldu. Vietnam ve Endonezya orta-üst ekonomik........

© yetkinreport.com