Bugünün dünyasını şekillendiren en güçlü dinamik artık psikolojik savaş ve algı yönetimi.

Artık zihnin nabzını tutan mekanizma toplumların duygu termometresini, öfke seviyesini, umut dozunu belirleyen şey tanklar, toplar, uçaklar değil; ekranlar. Bazen kendime sormaktan alamıyorum: biz kendi gerçeğimizi mi yaşıyoruz, yoksa birileri bizim için yeni bir gerçeklik mi tasarlıyor? Televizyonu açtığınız an bir savaş hattına adım atmış oluyorsunuz. Psikolojik savaş ve algı yönetimi savaşı hattına…

Bir ülkenin ruh hâli, çoğu zaman yaşananlardan çok nasıl gösterildiğine göre şekilleniyor. Haberin kaçıncı sıraya konduğu, hangi görüntünün ne kadar tutulduğu, bir tartışma programındaki agresiflik dozu, seçilen konukların tonu… Bunların hiçbirinin tesadüf olmadığını artık biliyorum. Toplumun sabrı, öfkesi, kutuplaşması ekranlardan filizleniyor.

Bir dönemin oyuncusu Şevket Altuğ’un şu sözlerini unutamıyorum: “Biz yıllarca sevgiyi, mahalleyi anlattık. Bugün bakıyorum; mafya, silah, ihanet… Böyle bir dünyanın parçası olamam.” Bu cümle, ekranların toplumun ruhuna attığı ince ince çentiklerin bir özetidir.

Sinema yalnızca sanat değildir; bazen jeopolitiktir, bazen stratejik. Bir ülkede hangi karakterin “kahraman”, hangisinin “tehdit” olarak sunulduğu; hangi değerlerin parlatıldığı; hangi coğrafyaların “tehlikeli” gösterildiği… Bunların hepsi yeni bir bilinçaltı haritası çizer. Uluslararası yapımları izlerken çoğu seyirci “film işte” der geçer. Oysa ben yıllardır........

© yetkinreport.com