“Allah'ın değirmeni ağır döner
ama ununu ince eler.”

Her bir harfini parçalanmaz sert yalçın kayalardan yonttum.
Her bir hecesini deli rüzgarların sürüklediği siyahımtırak bulutlardan topladım.
Her bir kelimesini hırçın dalgalarıyla boğuştuğum Karadeniz'in turkuaz sularından çıkardım.
Her bir cümlesini yüreğimden kopan ahların gölgesinde pişirdim.
Her bir satırını gönlümün kırlarından derlediğim çiçeklerle bezedim.
Her bir köşesini kalbimin gümrah ırmaklarından doldurduğum testilerle suladım.
Yalnızlık. Yalnız bırakılmak. Yalnızlığa talip olmak. Yalnızlığı tercih etmek. Yalnızlığa mecbur kalmak. Yalnız hissetmek.
Seçeneklerin hepsi ya da hiçbiri başlangıçta bir erdemden ziyade cahilce düşüncelerin ve çocukça hislerin parıltılı yakamozlarında eğlenmek gibiymiş! Sınanmamış ve darası düşülmemiş her bir sözün ömrü gölgesinden uzun değilken; hükmü dünyalardan ağırmış!
Düşüncelere bir sınır koyulamayacağı gibi duygulara da bir hudut çizilemiyormuş! Adına yaşam denilen ve bir sarkaç gibi tepemizde sallanıp duran yapbozun ne zaman ve kime gülümseyip ne vakit nerede hangimizi bir ekin gibi biçeceği ve parçalarımızı ne yöne saçacağı muamma içinde bir muamma imiş!
Şairin; 'Biz kırıldık........

© Yeşilgiresun