Günü gelince açmıyordu bazı çiçekler tıpkı bazı cümlelerin kurulamaması gibi. Kelimeler hep oradaydılar belki ama söze dönüşemiyorlardı bazen.
Duyguların görmezden gelindiği, düşüncelerin gereksiz ve anlamsız bulunduğu bir ortamda insan nasıl çiçek açsın, nasıl meyveye dursundu?
Kelimeler yeri gelir güneş gibi ısıtırdı, yeri gelir yağmur gibi ıslatabilirdi de.
Dalga olup ayaklarınıza dolanabilirdi de kelimeler, kuş olup üstünüzde uçabilirdi de. Karşınızdakileri güldürebilirdi de kelimeler, ağlatabilirdi de.
Hayatı yaşanabilir ve gizemli kılandı kelimeler, onu katlanabilir ve dayanabilir yapan da. Hüzün olup sizi kedere boğabilirdi kelimeler, neşe olup sevince de. Okyanuslara daldırabilirdi sizi kelimeler, derelerde boğabilirdi de.
Kelimeydi bu, yerini buldu mu gelişip serpilirdi; yerine düşmedi mi de solup giderdi. İnsana ne kadar da benziyordu kelimeler ne kadar da insancaydı kelimeler.
Kelimelerden sana bir uçurtma yapmak isterdim, bir yuva, bir kuş, sahile açılan bir bahçe, kırmızı bir balon ve kül renginde bir kedi.
Kelimelerle gönlümden gönlüne bir köprü inşa etmek isterdim, bir ırmak, birkaç balık, bir sürü çiçek, bir kayık ve yine ben.
Kelimelerimle sana bir hamak yapmak isterdim yanına da çiçeklerden bir yastık, bembeyaz bir örtü, eline okumak için en sevdiğin yazardan bir roman, bir fincan

© Yeşilgiresun