Kendisiyle tanıştığımda 22 yaşındaydım.

Onun prensesini sevmiştim.

Hem de öylesine sevmiştim ki 50 yıldır elini hiç bırakmadım.

O da benim elimi bırakmadı.

O sultan, öyle bir prenses yetiştirmişti işte!

Saniye Sultan, kendi sessizliği içinde kendini öyle bir yetiştirmişti ki anlatılır gibi değil…

Okul görmemiş…

Mektep medrese görmemiş…

Ana sevgisi nedir bilmemiş…

Kumkapılı Marangoz Hüsnü Dilekçi Bey ile evlenmiş, derme-çatma bir kulübe içinde yuvasını kurmuş.

İlk yılları… hatta epey yıllar bir türlü o fakirlikten kurtulamamış…

Ama o Saniye Sultan, ailesine öyle bir sahip çıkmış ki kocanın kendisine verdiği üç kuruş parayla evini geçindirmiş,

Çocuklarını yedirmiş içirmiş…

Kocasına:

“Bu verdiğin parayla ben ne yapayım Efendi?” dememiş.

“Bu parayla ben neler yapabilirim” diyerek, haftaya kadar yetiştirebilmenin hesabını yapmış…

Saniye Sultan, aile planlamasını öyle güzel yapardı.

Oysa o, ne ekonomi bilir ne de çok para görmüştür eli, ancak ne var ki o ev ekonomisini…

Ev yönetimini muhteşem bir şekilde çekip çevirmiştir yıllar boyu.

Saniye Sultan, kendi evinde, evinin sultanı…

Mahallede. Mahallelinin Saniye Hanımı…

Benim için ise kayınvalidem olarak tanıdım kendisini.

Hani kayınvalide, kayınpeder isimlerine karşı önyargılarımız vardır ya…

Damatlara ve gelinlere karşı ketum olan…

İstediğini yaptıran…

Evinde bir hizmetçi gibi kullananlar hani…

Hiç de öyle değildi.

Hani sessizdi de…

Ama yere bakan yürek yakan değildi…

Sessizdi, ama gönüllere bir girdi........

© Yeniçağ