Niye bilmiyorum ama çocukluk anıları unutulmuyor.

“Bende mi öyle oluyor acaba?” diyorum ya, anladım ki herkes için öyleymiş.

Çocukluk anıları unutulmuyormuş.

Henüz ilkokula başlamıştım ya da daha gitmemiştim, o aralardayım.

En büyük abim (Mustafa Arıkan), Terzi Kazım Ortaç Amca’nın yanında terzi çırağı.

Ben babamdan günde 25 kuruş harçlık alıyordum, ama bana yetmiyordu. Mustafa abimden istiyorum o da vermiyordu. Ben onun terzi çıraklığından para alıp almadığını bilmiyordum.

Çalışıyordu ve o benim abimdi.

Bir gün abimi sigara içerken görmüştüm.

“Bana 25 kuruş ver, yoksa sigara içtiğini babama söylerim.” dediğimde, bana çok kızmıştı.

Dört kardeşin en küçüğü olduğum için sanırım biraz da şımarıktım herhalde.

Neyse, abim, zorla da olsa 25 kuruşu vermişti.

“Tamam, söylemeyeceğim!” dedim, ama ne zaman 25 kuruşa ihtiyacım olduğunda, abimi o şekilde tehdit ediyor, ondan 25 kuruşu alıyordum.

Aradan epey zaman geçmişti.

Bizim evin yanındaki komşu evin baraka tarzı kulübesinde arkadaşlarla sigara içiyorduk.

Hani........

© Yeniçağ