Bazı insanlar vardır ki, haklarında “Bu kişilerin beyinleri uranyum piliyle mi çalışıyor ki, enerjileri, araştırma hevesleri ve en önemlisi merakları hiç bitmiyor?” diye düşündüğüm çok olmuştur. Bizden ilk aklıma gelen iki isim; Peyami Safa ve Erol Güngör. Batı dünyasında ise yüzlerce örnek saymak mümkündür. Ben bunlardan biri hakkında biraz bilgi sahibiyim. Türkçeye çevrilmiş eserlerini okudum ki, bunlardan biri olan İslam’ın Güler Yüzü adlı eserinde bu hanım, “ihtiyarlığın insanoğlunun merak duygusunu kaybetmesiyle” başladığını yazmıştır. Bu fikrini hafızama kazımıştım.

Geçen gün sosyal medyadaki bir gönderide, ortadan ikiye ayrılmış bir tarafı genç bir tarafı yaşlı bir kadın yüzü resminin altına şunlar yazılıydı. UNESCO’nun Yaşlılık Tanımı: Bir insan konfor alanının dışına çıkamıyorsa; Yeni şeyler öğrenmiyorsa, şaşırmıyor ve çoğu şeyi bildiğini düşünüyorsa; Merak etmiyor, keşfetmiyorsa; Geçmişte, anılarında yaşıyor ve sürekli eskiyi tekrarlıyorsa yaşlıdır!

Fransız düşünür Eva de Vitray-Meyerovitch (Müslüman olduktan sonra Havva adını kullanmış), hayatı boyunca incelemiş, araştırmış ve “gerçek nedir?” sorusunun peşinde koşup ona ulaşmaya çalışmış bir bilim kadınıydı. Mesela İslam dinine geçmeye karar verdikten sonra, eski dinine ihanet etmediğinden emin olabilmek için üç yıl boyunca ilahiyat eğitimi almış ve ilk İncilleri okuyabilmek, “baba ve oğul” zırvasının gerekçesini öğrenebilmek için Yunanca öğrenmiştir. Sonunda merak ve hakikat arayışındaki bu hanım, bütün faniler gibi vefat etmiş, vasiyeti üzerine Türk dostları cenazesini Konya’da Şems’in türbesine defnettirmiştir.

Altmış küsur yaşını aşmış bendenizin mütevazı yaşantısındaki dinamiklere gelirsek… Zannederim yüzde elli yüzde elli sabitlenmiş bir denge söz konusu. Doğrusunu söylemek gerekirse, “konfor alanımı” sık sık ihlal ediyorum! Yeni şeyler öğreniyorum. Bilhassa yapay........

© Yeniçağ