Abdullah Öcalan’a neden kıymet verilir, neden medet umulur, bir türlü anlamış değilim. Adamı hapse atmışsın, hadi söyle militanlarına silahı bıraksın, diyorsunuz.

Adamın derdi kendi. İmralı’dan ah bir kurtulsam, hesabı içinde. Kandil’dekiler de, “Tamam ama şartımız var, gelsin, Serok Apo bunu bizim yüzümüze söylesin.” diyorlar, “Biçim için artık PeKeKe yok” demiyorlar:

“Çağrının içeriğine olduğu gibi katılıyoruz ve kendi cephemizden çağrının gereklerine uyacağımızı ve uygulayacağımızı belirtiyoruz. Bugünden geçerli olmak üzere ateşkes ilan ediyoruz.”

Öyle ifade kullanıyorlar ki, sanki Türkiye Cumhuriyeti’ni köşeye sıkıştırmışlar, İmralı’daki istedi, diye ateşkes ilân ediyorlar.

Bir de şart koşuyorlar. “Serokumuzu gönderin, gelsin kendisi kendi hür iradesiyle silahı bırakmamızı istesin, samimiyetini görelim.” demeye gelmiyor mu şu açıklamaları:

“Söz konusu Çağrı ile Kürdistan ve Ortadoğu'da yeni bir tarihsel sürecin başladığı açıktır. Bunun dünya genelindeki özgür yaşamın ve demokratik yönetimin gelişimi üzerinde de büyük etkisi olacaktır. Bu temelde sorumluluk hepimizindir; herkes görev ve sorumluluğuna sahip çıkmak ve gereğini yerine getirmek durumundadır.”

Bu sözlerden “Önümüzü açın, silahı bıraktırıyorsunuz, istediklerimizi de istediğimiz gibi söyleyecek ve alacağız.” manası çıkmaz mı?

Abdullah Öcalan ise “fesih”ten bahsediyor:

“1990’larda reel-sosyalizmin iç nedenlerle çöküşü ve ülkede kimlik inkarının çözülüşü, ifade........

© Yeniçağ