İster beğenelim, isterse beğenmeyelim, sol siyasette bir eleştiri kültürü var. Bu kültür solun sağa olan en büyük farkı. Bir de sağ siyaset hem tarihsel (sosyolojik) olarak ve hem de dini bakımdan sol siyasi davranışlardan farklıdır. Burada temel fark şudur: Sağ siyaset, (bu arada sağ siyasetten kastım, milliyetçi muhafazakâr, İslamcı siyasettir), tarihsel olarak gelenekçi olduğundan aşiret kültürünün en önemli özelliği olan “Bey’e (lidere)” bağlığı biat olarak algılar. Süreç içinde bu anlayış padişaha biat olarak siyasileşmiştir.

İkincisi, sağ kesimde dini değerler, sosyal yaşama yön vermesi bakımından oldukça etkilidir. Bu yönüyle de sağ kesimde “Cami kültürü” sosyal ve siyasal davranışlara yön verir. Bu kabulün gerisinde de imama uyma/ itaat anlayışı vardır. Dolayısı ile sağ siyaset ve kamuoyu, eleştiriyi, bir çeşit ihanet gibi algılar.

Peki, bunun siyasal yansımaları nedir?

Demokrasiyi, olması gerektiği şekilde içselleştirememektir.

Eleştiriyi günah yahut lidere itaatsizlik olarak görmeğe başladınız mı, onların yapacağı tüm haksız, hukuksuz uygulamaları “kol kırılır yen içinde” diyerek kabullenirsiniz. Bu durumda istediğiniz kadar adalet arayın, kesinlikle bulamazsınız. Çünkü, halen daha birey olamamışsınız.

Tam bu noktada, çok tartışılan bireycilikle bireyselliği birbirinden ayırmakta da fayda var. Bireycilik, bireyin özgürlüğüne ve haklarına öncelik veren bir felsefi ve toplumsal yaklaşımdır. Bireyin toplumdan bağımsız olarak kendi değerlerini ve amaçlarını........

© Yeniçağ