Bu topraklarda hapishanelerin gerek halk kesimleri gerekse egemen güçler açısından her zaman özel bir yeri vardır. Sınıf mücadelesinin düzeyi, sınıflar arasındaki güç dengeleri hapishane modelleri ve infaz rejimlerinde ifade kazanır. Aslında bu sadece buraya özgü değildir, ama burası söz konusu gerçeğin en çarpıcı biçimlerle ifade kazandığı bir coğrafyadır.

Mücadelenin yükselişe geçtiği her tarihsel momentte hapishanelerdeki çarpışmalar da eşgüdümlü olarak keskinleşir. İçerideki direniş dışarıdan sarmalanıp sahiplenildiği oranda kazanımlar yazılı olmayan -bazen yazılı hale getirilen- infaz uygulamalarına, hapishane modellerine tercüme edilir. Diğer yandan onursuz-iradesiz kılmaya yönelik dayatmalara karşı gerçekleşen direnişler dışarının esin kaynağına dönüşmüştür. Bir direnişin dışarıda tarih yazmanın ilk işaret fişeği haline geldiğini en iyi Diyarbakır 5 Nolu’dan biliriz. Metris’in bir kuşağa nasıl esin kaynağı olduğundan da biliriz…

Kimi zaman ise hapishane gerçekliği mücadelenin zayıflaması oranında kitlelerin gündeminden çıkmıştır. Kısacası içerisiyle dışarısı arasında hep diyalektik bir ilişki vardır ve bu hükmünü şimdi de yürütüyor.

Bugün hapishaneler politik anlamda sadece örgütlü-devrimci kesimlerin kapatılarak cezalandırıldıkları alanlar olmaktan çıkmış durumda (Örgütlü politik kesimler açısından onun anlamı baki elbette). Ama artık örgütsüz, sisteme az çok muhalif ya da giyimi, müziği, yaşam tarzıyla onun sınırlarına riayet etmeyen tüm toplumsal kesimlerin uğrak yeri haline gelmiş durumdalar. Fakat yine de anladığımız tarzda gündem olamıyorlar. Düşünün ki devletin kurucu partisi CHP’nin yöneticileri, belediye başkanları, üyeleri açısından da kitlesel bir cezalandırma mekânına dönüştükleri halde daha geniş bir toplumsal politizasyonla buluşamıyorlar.

Bu böyleyken örgütlü devrimciliğin öğütülmesi için kurulan F Tipleri ve uygulanan infaz rejimi dahi yetmiyor iktidara. Nasıl bir gelecek korkusu ki F Tipleriyle hayata geçiren tecridin orasından burasından........

© Yeni Yaşam