Kürtler kendi dilleriyle her yerde serbestçe konuşsalar, Kürtçe müzik dinleseler, film izleseler. Kürtçe tiyatro oyunlarıyla turneye çıksalar. Herhangi bir valilik, kaymakamlık oyunları Kürtçe olduğu için yasaklamasa. Kürtler kendi anadillerinde eğitim alsalar, Kürtçe ders kitapları, Kürtçe konuşan öğretmenleri olsa. Küçücük çocuklar Türkçe bilmedikleri için Kürtçe bilmeyen öğretmenlerden dayak yemeseler, hakarete uğramasalar. Hastanede, postanede, vergi dairesinde, bankada, uçakta kendi bildikleri dille işlerini görseler, bilgi alsalar, soru sorsalar. Mahkemede dertlerini Kürtçe dile getirseler. Kürtçe konuştukları, Kürt olduklarını söyledikleri, tenlerinin renginden, kimlikteki doğum yerlerinden, Türkçeyi aksanlı konuştuklarından dolayı ayrımcılığa maruz kalmasalar. Kamusal işlerde muhatap kaldıkları görevliden onu anlamadıkları için azar işitmeseler, kamu görevlisinin dilini bilmedikleri, kamu görevlisi onların dilini bilmediği için işleri aksamasa, gönül rahatlığıyla işlerini görüp çıksalar. Velhasıl-ı kelam tıpkı bir Türk günlük yaşamını nasıl sürdürüyorsa bir Kürt de öyle sürdürse yaşamını, yukarıdaki eziyetlere maruz kalmasa bir Türk’e bunun ne zararı olur? Bir Kürt’ün kendisiyle aynı haklara sahip olmasından dolayı sahiden bir Türk ne kaybeder? İşini, aşını mı kaybeder. Canı mı tehlikeye mi girer? Enflasyon mu yükselir, işsizlik yoksulluk mu artar. Türkçe ağıt mı yakamaz, Türkçe halaya mı duramaz? Mahkemelerde, hastanelerde, postanelerde dilsiz mi........

© Yeni Yaşam