Hayatlarımızın intikal ettiği yerlerin bir durağında bekliyoruz. Tahammüller ve teamüller arasında gidip geliyoruz. Kendimize sınırlar ve sinirler bulmaya aşinayız, başkalarının önünde durmak nedir, başkasının önüne geçmek nedir, biliriz. Biz evet, bildiklerimizle kuşatılıyoruz bazen.

Öğrenmek mühim, öğretmek mümkün dediğimiz yerlerde dolaştık. Mumları yaktık, ışıkları kapattık ve ateşler yaktık.

Bir ses der; Ateşi bulanın cehennemi bulduğunu anlamamıştık.

Bize övgüler, size iftiralar cenderesinden sıyrılmıştık bir zamanlar. Çembere benzeyen dünya, yaşamı çevreliyor ve çerçeveletiyor. Her hükmüne herkesin yakın olduğu, hatta içinden geçtiği bir rüya gibi bu zaman, geçmişlerden vazgeçmiyor. Islanmış bir gerçektir; gelecek gelmiyor.

Hataların güzergahı diye bir şey var, bazen insana kuyu aratır, hatırlamayı hatırlatır. Bir yerden bir yerlere gitme veya varma ya da dönme şekli. Vukuatlı günlerimiz, unuttuğumuz güzel günlerimiz, unutmak istediğimiz yıllarımız aynı saksıda bir sürü çiçek. Renkler de soluyor, sonların da sonu geliyor.

Berbat bir sessizliğin ağrısı........

© Yeni Yaşam