Hikâyenin nerede ve ne zaman başladığı bir merak konusu. Zamanın sarkacında gidip gelmek, gidip dönmek ve gidip dönmemek; bildiğimiz hayatı yaşamadığımızı unutmanın bir yolu bu. Tersten de başlayabiliriz; yaşamak zaten arada sırada başımıza gelen bir şeydir.

Nedenlerden sıdkı sıyrılmış insanlar, sonuçların kuyusundan gökyüzüne bakıyor. Kimseyi şaşırtmayan bu gerçek, herkese önce veba, sonra da veda. İnsan arada sırada dünyadan düşmeli gibi bir ilham, bazı şeyleri ihlal edebilir.

Hep ve ısrarla gerçeklere inanmaktan düşlerini düşürenler ve düşlerinden kovulanlar bir arada, yan yana. Hayat iyileştirmiyor ve hep iyi gelmiyor. Hafızalarda yatan enkazlar, göğsümüzdeki mezarlar, boşluklar bırakıyor yaşamaya. Yer yer düşmek ya da atlamak, yaraşır insana, insanız.

Hayat, iyileştirmekten vazgeçebilir. İnsan, iyileşmekten kaçabilir. Kaçmak ve gitmek arasında bir çarşı, bir tepe, bir sokak, bir yamaç, bir pazar olabilir. İnsan uçurumlarını da kıyılarını da bilendir. İnsan umutlarını uçurabilir, hakkı dünya gibi bir gerçektir. Hafif adımlar da götürür, koşar ayaklar da, yol olduktan sonra ama.

Duyguların tabela,........

© Yeni Yaşam