19. yüzyılın başlarında ABD, Çeroki Kızılderililerini Mississippi Nehri’nin batısına sürgün etmişti. Kuzey Amerika’nın yerlileri bir kampta günlerce hapsedilmiş, sonra da sürgüne gönderilmişti. 1838’deki bu olay oldukça önemlidir. Aslında 13 koloninin kapladığı alanda Amerikalı yerliler “tehlike” oluşturmuyordu fakat “evcil” kabul edilenleri dahi tehlikeli bulmuşlardı. Cümledeki “evcil” uygarlaştırılmış anlamında kullanılmıştır. Daha sonra ressamlar bu hüzünlü olayı resmetti. Yerlilerin bu yürüyüşü Gözyaşı Yolu adıyla tarihe geçti. Çerokiler ve diğer Kuzey Amerika yerlileri vatanlarına dönme şansını hiçbir zaman bulamadı. “Öncüler” adıyla anılan ilk yerleşimciler Amerikalı yerlilerin tamamen öldürülmeleri gerektiğine inanıyordu. Tüm bunları düşündüğümüzde on beş ay sonra on binlerce Filistinlinin Gazze’nin kuzeyine doğru yürüyüşe geçmesi tarihî açıdan da önemlidir. Maşeri kalabalık insanı hayrete düşüren bir tablo oluşturdu.

ABD’nin menfur tarihinin bu kesitini hatırlatmamızın bir nedeni var. İsrail’in Gazze’de ve Batı Şeria’da Filistinlilere yönelik mülksüzleştirme siyaseti Anglosaksonların kolonyalist tarihinin devamıdır. İsrail’i ABD ve İngiltere’den bağımsız bir devlet olarak düşünmemek gerekir. İsrail, Anglosaksonların Doğu Akdeniz’deki kolonisidir. Bu sebeple on beş aydır Gazze’de soykırım suçu işlenirken ABD ve İngiltere İsrail’e koşulsuz destek verdi. Fakat Siyonist İsrail askerleri Gazzelilerin destansı direnişini kıramadı. Soykırımın boyutları da gün geçtikçe arttı. On beş ay boyunca havadan bomba yağdırdılar. Gazze gibi........

© Yeni Şafak