Gazze, 21. yüzyılın en ağır insanlık trajedisine sahne olmayı sürdürüyor. Bu kadim toprak parçası coğrafi bir konumun ötesinde insanlığın vicdanına kazınmış bir yara olarak işaretleniyor artık haritalarda.

İsrail’in uzun yıllara yayılan, sistematik ve uzun soluklu kuşatması altında yaşamaya mahkûm edilen milyonlarca insan, yalnızca bombaların hedefi değil; aynı zamanda açlıkla, susuzlukla, ilaçsızlıkla, elektriksizlikle ve en temel yaşam haklarından yoksun bırakılarak sistematik bir tükeniş sürecine sürükleniyor.

Bu kuşatma, sadece bir yok etme çabası değil; bir toplumun iradesini, direncini, kimliğini ve geleceğini topyekûn silmeyi amaçlayan kapsamlı bir yıkım stratejisini temsil ediyor. Her gün, yaşam mücadelesi veren mazlumlar; bir dilim ekmek, bir damla su, bir kutu ilaç için hayatta kalmaya çalışırken, aslında insan olmanın anlamı her geçen gün biraz daha aşındırılıyor.

Dünya kamuoyunun gözleri önünde, her gün bir çocuk daha ya son nefesini veriyor ya da ömrü boyunca taşıyacağı derin bir travmanın içine itiliyor.

Kimi zaman ekmek kuyruğunda, kimi zaman yıkılmış bir binanın enkazı altında ya da temiz su ararken... Gazze’de çocuk olmak, hayatta kalma savaşı vermek anlamına geliyor artık. Oyun oynaması gereken yaşta, ölümlerle, yıkımla, açlıkla tanışıyorlar. Bu yaşananlar, planlı, süreklilik arz eden ve bütün bir coğrafyayı hedef alan uygulamalar bütünüyle, uluslararası hukuk açısından açıkça bir soykırımdır. Vicdani düzlemde ise bu durum, yalnızca Filistin halkının değil, tüm insanlığın tükenişidir. Zira bu trajediye sessiz kalan her güç, her kurum, her birey; insanlık vicdanının çöküşüne ortak olmaktadır.

SESSİZLİK EN UCUZ İHANETTİR

Bu sistematik zulüm karşısında sivil toplumun en güçlü ve en barışçıl silahı boykot. Bir reddiyeyi, ahlaki duruşu, sessiz kalmadan şiddete direnmeyi temsil ediyor boykot. Ancak bazı anlar geliyor ki vicdanlarımız kelimelerimizden çok geride kalıyor. Sözde duyarlılığımız, eylemde kayıtsızlığa dönüşüyor. Gazze için gözyaşı dökerken, ölen çocukların........

© Yeni Şafak