Gazze ölüyor!

ABD-İsrail vahşetinde silahlarına karşı direnenler açlığın pençesinde can veriyor.

SiyoNazi

bakanlarından biri mazlumları aç bırakarak öldürmeyi

başarı

olarak gösteriyor. Bir deri bir kemik kalmış çocukların, kadınların, paketleri yırtılıp yerlere saçılmış undan bir avuç olsun kurtarmaya çalışan avurtları dişlerine geçmiş babaların, kardeşlerin görüntüleri o başarıdan birer örnek olarak servis ediliyor medyaya, daha “insanlık öldü mü?” sorusuyla insana mahsus olmadığı ve dolayısıyla asla bir insan eylemiyle nitelenmesi belli olduğu halde…

O halde nasıl oluyor da SiyoNaziler ve müttefikleri insan tanımında ortak olabiliyorlar? Gazzelileri aç bırakmakla övünen o SiyoNazi bakan, nasıl oluyor da hâlâ insanların içinde yaşamaya devam edebiliyor? Onun bir

bel hum edal

olduğunu bile bile mefluç vicdanlarıyla onu destekleyenler onunla aynı aşağılık konumu paylaşmış olmuyorlar mı? Gazze nedeniyle merhamet ehlinin ruhen savrulmasına karşılık olarak mı sürdürüyorlar varlıklarını; savrulanın savruluşlarında da zillete düşüp, insanlıklarından utanmaları, hayattan soğumaları, acizyetin, güçsüzlüğün dibine inmeleri ve böylece ruhsal yönden de SiyoNazi zulmüne karşı çıkamayacak, bir hayat ve hareket, küçücük bir direnç belirtemeyecek seviyeye düşmeleri mi için mi?

Psikolojik savaşa

dair olan bu soru, Gazze’yi yazanın kendi çaresizliğini yazıyor olma, yazmayanın farklı temalarla yazdığını ondan bir kaçış gibi görme gelgitinde savrulanın varlığını bizzat bilmem........

© Yeni Şafak