Büyüklerimizden dinleyerek, kitaplardan okuyarak bilgi sahibi olduğumuz üzere I. Dünya Savaşı’ndan beri, “coğrafyamız” olarak nitelediğimiz müstaz‘afların, mâdûnların ve Müslümanların dünyasından ulaşan olumsuz haberlerle başlıyoruz günlere ve gecelere…

Hayat damarları kesilmiş Latin Amerika, sömürgecilere kıymetli madenlerini vermek için kendi mezarını kazan Afrika, Fas ile Sahra Cumhuriyeti’nin güç çatışması altındaki Batı Sahra, Türkiye’nin 28 Şubat’ını yaşayan Tunus, ruhunu ABD’ye satarak ayakta kalmaya çalışan Mısır, İngiltere eğitimli Arap vali-kralların sultası altında ezilen merkez, Doğu ve Güney Arabistan, yanı başımızdaki Filistin, Lübnan, Suriye, Afganistan, Sind, Keşmir, Hint alt kıtası, Bangladeş, Myanmar, madde ve manamızın mekanı Türkistan, batımızdaki açık ve sürekli kanayan yara Balkanlar, Kırım ve Kafkasya…

Buralardaki zulümleri durdurmaya gücümüz yetmediği, müstaz‘aflara yardım elimiz ermediği için eskilerin “melâl” dedikleri “keder” içinde yaşamamız kaderimiz sanki.

Ancak melâle sahip olmak da günümüzde özel bir mana ve nitelik meselesi… Zira melâl sadece merhamet kaynağı bir kalbe ve vicdana sahip olanların kuşanabilecekleri bir haslet!

Bu ayrımı Ahmet Haşim’in kelimeleriyle “Melâli anlamayan nesle âşina” olmayışımızdan değil, fiili duruma göre yapıyoruz.

Örneğin sosyal medyada söz konusu coğrafyamızdan gelen haberler karşısında zikrettiğimiz acizlikler nedeniyle melâlimizi olsun belirttiğimizde hemen şu minvalde tepkiler alıyoruz: “Git de savaşsana… Orada ölsene… ABD-İsraili ile anlaşma yapıp geleceğine zindanda beklesene…”

Aptallar, benciller, kalpten ve vicdandan yoksun cahiller güruhunun o mecralarda bu minvaldeki varlığı kavram olarak melâli değerli kıldığı gibi, melâl ehlini de kendiliğinden seçkinleştiriyor. Çünkü konuya buradan bakıldığında melal sahibi olmak bir manaya sahip........

© Yeni Şafak