80’lerde uzaktan tanıdım Yusuf Özaslan’ı. “Çakıltaşları Demosthene’ler İçindir” kitabıyla. Uzaktan, görmeden sevdiğim biriydi. Tanışmamız daha sonradır. Sakallarına ak düşmemişti henüz.

Şair yazar milletini yakından tanımanın iyi olmadığı, çoğunlukla hayal kırıklığına uğrandığı rivayet edilir.

Yusuf Abi öyle değildi, tanıyınca daha çok sevilen, hayranlık duyulan esaslı adamlardandı.

O kitaptan söz açınca, bir tren yolculuğunda yazdığını söylemişti. İstanbul’dan Ankara’ya giderken.

Erenler, İlesam, Türk Ocağı, Kızlarağası Medresesi, Süleymaniye ve Çamlıca’da toplanan Rindan grubunda hepimizin Yusuf Abisiydi.

Rindan ehlinin bir numarasıydı. Ahmet Uysal’ın “Ben de Çay Parası Ödüyorum/İstanbul’da Bir Kahvehane Geleneği” isimli çalışmasını delil olarak göstermek mümkündür.

Geçmiş yıllarda neredeyse her gün görüşürdük. Sonradan seyrekleşti. Haftalık toplantılara seyrek katılır olmuştu bencileyin.

İngilizceyi ilerletmeye karar vermişti. Ama daha önce Latince öğrenmek istedi. Sabırla, kararlılıkla yıllarca çalıştı.

Kahvede kalabalık içinde çantasını dizlerinin üstüne koyar,........

© Yeni Şafak